آموزش و اشتغال (بخش اول ) – كارآموز
فصل پنجم قانون كار به سرفصل آموزش و اشتغال مي پردازد.
تعريف كارآموز
از لحاظ قانون كار، كارآموز به افراد ذيل اطلاق مي شود:
1.كساني كه فقط براي يادگيري حرفه يا ارتقاء مهارت در مدت معين در مراكز كارآموزي يا آموزشگاههاي آزاد آموزش مي بينند. كه اين افراد ممكن است كارگراني باشند كه طبق توافق كتبي با كارفرما به مراكز كارآموزي معرفي مي شوند و يا داوطلباني باشند كه شاغل نبوده و راسا خودشان به اين مراكز مراجعه نمايند.
در صورت صدق نوع اول (يعني كارگران شاغلي كه با توافق كتبي با كارفرما به مراكز كارآموزي معرفي مي شوند) اين افراد داراي حقوقي به شرح ذيل مي باشند:
عدم قطع رابطه استخدامي.
منظور نمودن ايام كارآموزي در سنوات خدمت قابل قبول نزد كارفرما.
پرداخت مزد كارگر از سوي كارفرما بدون كاهش حق السعي.
و پرداخت كليه مزاياي غيرنقدي مطابق عرف كارگاه.
قطع همكاري در حين كارآموزي
در حالت اخيرالذكر،كارفرما قبل از اتمام كارآموزي، بدون دليل موجه حق جلوگيري از ادامه كارآموزي كارگر را نداشته و در صورت قطع رابطه، چنانچه خسارتي به كارگر وارد گردد وي مي تواند به مراجع حل اختلاف موضوع ماده 157 قانون كار مراجعه و درخواست خسارت نمايد. همچنين كارگر مكلف است تا پايان دوره كارآموزي به شكل منظم در دوره ها شركت نموده و دوره كارآموزي را با موفقيت سپري كند.
كارگر نيز متعهد است حداقل به مدت 2 برابر مدت كارآموزي در همان كارگاه اشتغال يابد و در صورتي كه پس از اتمام كارآموزي حاضر به ادامه همكاري نباشد كارفرما مي تواند براي دريافت خسارت، طبق توافق مندرج در قرارداد كارآموزي به مراجع حل اختلاف كار مراجعه نمايد.
آموزش و اشتغال (بخش اول)
كارآموزي كارگران نوجوان
2.كارگران نوجواني كه طبق قرارداد كارآموزي به منظور يادگيري حرفه اي خاص براي حداكثر 3 سال، در كارگاهي معين به كارآموزي توام با كار اشتغال يابند.
همانگونه كه گفته شد اين مورد فقط شامل كارگران نوجوان موضوع ماده 80 قانون كار مي باشد (يعني كارگران بين 15 تا 18 سال) و اين افراد شامل كليه مقررات مربوط به كارگران نوجوان موضوع مواد 79 تا 84 قانون كار مي باشند و حداكثر ساعت كارشان 6 ساعت در روز مي باشد.
ضمنا كارآموزي اين افراد در صورتي مجاز است كه از حدود توانايي آنها خارج نبوده و براي سلامت و رشد جسمي و روحي آنها مضر نباشد.
آموزش و اشتغال (بخش اول)
