تعریف کارگاه در قانون کار
به استناد ماده ۴ قانون کار «کارگاه محلی (مکانی) است. که کارگر به درخواست (و دستور) کارفرما یا نماینده او در آنجا کار می‌کند. از قبیل موسسات صنعتی. کشاورزی. معدنی. ساختمانی. ترابری. مسافرتی. خدماتی. تجاری. تولیدی. اماکن عمومی و امثال اینها. »
به عبارت دیگر در (تعریف کارگاه) میتوان اینگونه گفت که کارگاه محلی یا مکانی است که کارگر به دستور کارفرما، مکلف به حضور و انجام کار در آن می باشد. اعم از موسسات تجاری، صنعتی، کارگاهها و اصناف و ..
مصادیق کارگاه
شاید از منظر سنتی در فرهنگ و ادبیات ما هر کجا که در آن فعالیت اقتصادی توسط عده ای انجام میشود را کارگاه بنامند لیکن اگر بخواهیم از منظر قانون کار به آن نگاه کنیم کمی ادبیات متفاوت تر یا بهتر بگوییم کاربردی تر استفاده شده است.
در ادامه ماده ۴ قانون کار و در تکمیل تعریف کارگاه بیان میدارد: «کلیه تاسیساتی که به اقتضای کار متعلق به کارگاه اند از قبیل نمازخانه. ناهارخوری. تعاونیها. شیرخوارگاه. مهدکودک. درمانگاه. آموزشگاه حرفه‌ای. قرائت خانه. کلاسهای سوادآموزی و سایر مراکز آموزشی و اماکن مربوط به شورا. و انجمن اسلامی و بسیج کارگران، ورزشگاه و وسایل ایاب ذهاب و نظایر آنها جزئی از کارگاه می باشند. »
به بیان دیگر صرف حضور در محیط کارگاه برای تعریف جامعی از کارگاه مصداق نداشته و کلیه اماکن و تاسیسات و بطور عام کلیه محلهایی که به واسطه کار کارگر در آن متعلق به کارگاه باشد از قبیل نمازخانه، انبار و … جزئ کارگاه و بخشی از آن محسوب می گردد.
مستفاد از ماده ۱ قانون کار. زمانی که محلی مصداق کارگاه گردید، مکلف به تبعیت از کلیه قوانین کار و تامین اجتماعی می باشد.
